بیش از سنش می فهمد .. کودکیش را پشت دروازه ه ای سخت فقر جا گذاشته است ..

لبهایش هیچ گاه طعم لبخند را نچشیده و دستانش با ترسیم لبخند بر نقاب دلش بیگانه است ..

آوای آشنای گوش هایش نه لا لای مادر و آهنگ شاد فیلم های کودک است

که آشنای گوش های او بوق ممتد قطار و گاه  بوق گوشخراش اتوبوس ها و

گاه ناله ی خسته ی تاکسی های مسافر کش است و

نوازشگر چشمانش ! گاه دود کوره پزخانه ها است و گاه دود ماشین ها در سر چهار راه ها

.. او کودک کار است .. لطافت دستان را یاد ندارد ..

بر دستان ده ساله اش مهر پینه ی پنجاه ساله زده اند

  کودکیش را به یغما برده است ...

گاه کوره های آجر پزخانه که از هوای بودن و حس نفس کشیدن

دود غلیظ را به ریه هایش هدیه می دهد و سوزش چشمانی که حتی وقت برای پاک کردن

اشک بی امان بر گونه هایش را ندارد و

 گاه در پشت چراغ قرمز ها در لابه لای دود ماشین ها ...

 طفلک  ! چه التماسی می کند برای فروختن یک شاخه ی گل ..

 شاخه گلی که خود هرگز بوی خوشش را استشمام نکرد و لطافت گلبرگهایش را حس ننمود!1

 آری !  لباس هایش مندرس است .. صورتش سیاه و کبود است

و من رهگذر خیابان آرزوهای او.. چه حقیرانه نگاهش می کنم و

 شیشه ی ماشین خود را بالا آورده که نکند فقر دست هایش دامن من را بگیرد و

در برابر چشمان ملتمسانه اش برای خرید یک دعا یا آدامس یا شاخه ی گل

 با نگاه سراپا تحقیر خود تشر مرگ بر او می زنم ..

غافل از اینکه فقر زمانه لباس های رنگارنگ و شاد کودکیش را ربوده و

بر قامت شکسته اش و صله ی خود بافته زده است ..

نمی دانم ! ؟ که سیاهی صورتش از سیلی سخت زمانه و

 تازیانه ی هر لحظه ای آن بر وجودش است ..  کمی آب که سهل است ! دریا هم قادر

نیست سیاهی زجر روزگار را از گونه های تکیده اش بگیرد ..

نمی دانم ! ؟ که چشمهایش ملتمس گرفتن چند ریال از دست بسته ی من نیست ...

 که اگر به التماس نگاهم می کند تا شاخه گل دستش را بخرم ..

نمی خواهد که شاخه ی گل در دستان او چو خودش پژمرده ی روزگار شود

که شاید در دستان من و تو در گلدانی گذاشته شود و لطافت بودن را ببخشد ..

آرزوهایش در پشت چراغ قرمز ها شکل می گیرد

و در لا به لای دود ماشین ها و نگاه های حقارت آمیز رهگذران محو می شود

و او می داند که تمام آرزوها برای او حکم چراغ  قرمز دارد..!!

 و محدوده ی ورود ممنوع است ..

مید اند که اگر جوانه ی بر دلش بدمد در لابه لای دود ماشین ها به سرعت  محو می شود ..

او میداند در خیال نیز باید به دنبال کار باشد و فروختن آدامس ..!!

تا شب را سر گرسنه به بالین سخت سنگ ننهد....

یا از فشار گرسنگی برای یافتن لقمه نانی سلطل های زباله را جستجوی مرگ نکند ...